Ogniwa wodorowe

Wprawdzie obecnie TCO – total cost of ownership (koszt całkowity posiadania) pojazdów FCEV jest większy niż ICE, ale ich komercjalizacja spowoduje jego spadek do poziomu opłacalności ok. 2025 r. W przypadku autobusów i wybranych rodzajów pojazdów flotowych, może to nastąpić wcześniej. Będzie temu towarzyszyć rozbudowa infrastruktury. Ilość HRS – hydrogen refiling stations – stacji napełniania wodorem, ma wzrosnąć od roku 2016 do 2025, odpowiednio: w USA, z 60 do 600; w Europie ze 100 do 2000; w Azji, ze 103 do 830.

Już obecnie trzech wiodących producentów oferuje komercyjne FCEV. Takich pojazdów jest ponad 1000 w Japonii i kilkaset w Europie. Chiny planują 50 tys. FCEV na drogach do 2025 roku, a milion do 2030. Japonia zaś odpowiednio 200 tys. i 0,8 miliona.

Na świecie porusza się ok. 500 sztuk pojazdów ciężarowych, ale plany są ambitne. Lianyungang Haitong Public Transport (Chiny) planuje wprowadzić do użytku 1500 autobusów FCEV do 2020 r. W Europie w tym czasie ma ich być 600-1000. Zaś, Południowa Korea planuje wymianę floty 27 tys. autobusów CNG na FCEV do 2030 r. W roku 2017 w Niemczech ruszyć ma pierwszy pociąg wodorowy i jego eksploatacja już jest ekonomicznie (TCO ) porównywalna z jednostką napędzaną ON.

Jednocześnie planowany jest rozwój infrastruktury. W Europie liczba HRS ma się podwajać co dwa lata i w samych Niemczech osiągnąć 400 w 2023 r. Zaś w Kalifornii ma być takich stacji 100 do roku 2020. W Japonii jest ich już 80, a Chiny i Korea Południowa zamierzają do 2025 r. zbudować 830. Całkowita ilość 3000 HRS ma wystarczyć dla obsługi 2 mln FCEV w 2025 r.

Rozwój technologii wodorowej napotyka bariery, które są przezwyciężane przez wspólne inicjatywy firm i agencji rządowych, jako że wiele inwestycji wymaga 10-20 letniego horyzontu i wiąże się z ryzykiem inicjalnej fazy małej skali. Dlatego też, współpracę podejmują podmioty z różnych sektorów gospodarki. Taką inicjatywą jest koalicja przemysłowo-rządowa „H2O Mobility Germany”, która planuje wybudować 400 HRS do 2023 r. Podobna koalicja agencji rządowych i biznesu została stworzona w Kalifornii. Jednak pełne wprowadzenie ogniw wodorowych do gospodarki wymaga podobnych wysiłków na całym świecie.

Wprawdzie koszt produkcji ogniw wodorowych spadł w ostatnich latach o 50%, ale gospodarki nadal nie są przystosowana do wykorzystania wodoru na szeroką skalę. Dlatego też, Rada Wodorowa zamierza przesunąć część środków z badań i rozwoju na komercjalizację ich wyników. Z planowanego w latach 2018-2022 budżetu 1,9 mld euro/rok, ok. 2/3 zostanie przeznaczone na komercjalizacje rozwiązań, a 1/3 na prace badawczo rozwojowe.

Na koniec Rada Wodorowa zaleca:

1. Zapewnienie w długiej perspektywie ram stabilnej polityki wodorowej we wszystkich sektorach gospodarki.

2. Rozwijanie skoordynowanej polityki zachęt do wykorzystywania ogniw wodorowych. W transporcie - przez współpracę rządów, producentów pojazdów, dostawców infrastruktury i potencjalnych użytkowników FCEV.

3. Ujednolicenie standardów w przekroju sektorów gospodarki i państw w celu uzyskania efektu skali i obniżenia kosztów.