Trzy filary ustawy stoczniowej

Podczas gdy w branży kolejowej od jakiegoś czasu głównie kręci się karuzela personalna z kolejnymi składającymi dymisję, powoływanymi i znów rezygnującymi prezesami i członkami zarządów, w sektorze drogowym trwa gaszenie pożarów (zezwolenia na przewozy do Rosji) i szukanie środków finansowych (Program Budowy Dróg Krajowych czy Via Carpatia), tak w segmencie morskim i śródlądowym kolejne pomysły na ich rozkręcenie pączkują w tempie iście olimpijskim.

Najpierw przedstawiono „Program rozwoju polskich śródlądowych dróg wodnych” z priorytetowym przystąpieniem do konwencji AGN i całą rzeszą planowanych inwestycji. Chwilę później ogłoszono decyzję o powstaniu kanału przez Mierzeję Wiślaną, na którym skorzystać ma m.in. port w Elblągu. Teraz Ministerstwo Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej ogłosiło gotowy projekt ustawy mającej przyczynić się do wykorzystania ogromnego potencjału stoczniowego, przywrócić sektorowi okrętowemu należną mu pozycję „koła zamachowego” gospodarki morskiej oraz wygenerować tysiące miejsc pracy. Tym samym zrealizowano wszystkie zapowiedzi, o których mówił minister Gróbarczyk w wywiadzie udzielonym „PGT” na początku roku.

VAT, CIT, SSE. Projekt ustawy stoczniowej zakłada w swym pierwszym filarze zwolnienie ich z płacenia podatku VAT za komponenty wykorzystywane do budowy statków. Ruch ten ma za zadanie przede wszystkim umożliwić większą płynność branży. Co ważne, planowana zmiana zgodna jest z prawem unijnym. Drugi filar to możliwość płacenia przez stocznie podatku CIT (19%) lub zryczałtowanego od wartości sprzedanej produkcji (1%). W tym ostatnim wypadku podlegać mu będą firmy budujące gotowe statki. W przypadku ich przebudowy warunkiem będzie całkowita jej wartość wynosząca 5 mln euro, przeprowadzenie jej w całości przez przedsiębiorcę ubiegającego się o 1% stawkę oraz zmiana przeznaczenia statku bądź jego napędu. Okres rozliczania będzie trwał 3 lata. Trzeci fi lar ustawy stanowi możliwość rozszerzenia specjalnej strefy ekonomicznej i objęcie nią gruntów przeznaczonych dla stoczni nie będących własnością Skarbu Państwa, jednoosobowych spółek SP i jednostek samorządu terytorialnego lub związku komunalnego. Ponadto będzie możliwość korzystania z pomocy regionalnej w ramach kredytu na innowacje technologiczne.

25 mld zł zapotrzebowania. Według ministerstwa ustawa ta jest bardzo potrzebna, a potwierdzają to prognozy zapotrzebowania na jednostki pływające w latach 2016-2026 szacowane na 25 mld zł. Chodzi tu o planowane przez MON programy Miecznik, Czapla (budowa 6 jednostek), Orka (3 okręty podwodne), budowę gazowców (LNG q-fl ex carriers – 2, LNG Feeders/Bunkers – 4), promów pasażerskich (ROPAX/LNG-Dual Use – 2), odbudowę potencjału rybackiego (ponad 40 kutrów), budowę holowników do obsługi portów (4), pogłębiarek (4) i holowników do konserwacji torów (2). Do tego należy dodać jeszcze budowę jednostek dla sektora off shore, obsługi platform gazowych (co najmniej 2) i do obsługi morskich elektrowni wiatrowych (8).

Jak powiedział minister Gróbarczyk: Projekt jest po wstępnych konsultacjach. Właśnie przekazujemy go do dalszych konsultacji społecznych i międzyresortowych po to, by jak najszybciej wprowadzić ustawę w życie. Mogłoby się to stać z początkiem przyszłego roku. Według szacunków resortu, ustawa ta przynieść ma już po roku zwiększenie obrotów na zakup części do budowy statków o 1,5 – 2 mld zł, a w stoczniach poszerzenie zatrudnienia o ok. 5 tys. pracowników.